1996 yilinda Kolombiya’da düzenlenen bir gazetecilik seminerinde, García Márquez sunlari söyledi: “Fidel bu dünyada en çok sevdigim insanlardan biridir.” Oradan birisi, “Bir diktatör” deyince, yazar bunu, “Demokratik olmanin yegâne biçimi seçimler degildir” diye yanitladi. Hemen ardindan, Venezuelali bir gazeteci neden Castro’nun fahri danismani gibi hareket ettigini sordu. “Çünkü o benim dostum” dedi García Márquez ve insanin dostlari için her seyi yapmasi gerektigini ekledi.XX. yüzyilda Latin Amerika’dan çikan belki de en karizmatik iki karakter, Fidel Castro ve Gabriel García Márquez’in 1970’lerin sonunda baslayan dostluklari bugüne dek dünya basini tarafindan merakla takip edildi. Küba’da aydinlara baski, insan haklari ihlalleri gibi Castro yönetimini zorda birakan iddialar karsisinda bile, García Marquez Castro’nun arkasinda durdu. Aydin kimligi ile Castro’nun sagladigi gayriresmi siyasi iktidar arasinda seçim yapmasi gerektiginde, tercihi açik ve net oldu.Ángel Esteban ve Stéphanie Panichelli yaptiklari arastirmayla, bu ilginç dostlugu, Küba’nin yakin geçmisndeki kirilma noktalari ve Latin Amerika edebiyat ve siyaset dünyasinin baglamina yerlestiriyorlar. Gabo ve Fidel, çagin en önemli liderlerinden Castro ile Nobelli usta yazar García Márquez’i, erdemleri ve zaaflariyla tanimamiza olanak sagliyor.