“Tanri, mense ve öz itibariyle bir ‘akil nesnesi’ degildir, onu bu hale, daha sonraki kusaklarin akilsizligi ya da akli getirmistir. O, spekülasyonun, felsefenin nesnesi ya da ürünü de degildir, çünkü ortada henüz filozoflar yokken tanrilar vardi ve evrenin nedenleri, atesten ya da sudan ya da hatta hiçlikten meydana gelisi konusunda saçmalamak kimsenin aklina gelmedigi zaman da onlar vardi. Tanri, aslinda bir talebin, dilegin nesnesidir; o, talep edildigi, içten arzu edildigi, istendigi için, tasarlanmis, düsünülmüs, inanilmis bir varliktir. Gözün özüne denk düsen bir varlik olarak, isigin sadece göz için gerekli bir nesne olmasi gibi, tanri da sadece genel olarak bir talebin nesnesidir, çünkü tanrilarin dogasi insani dileklerin dogasina denk düser.”Ludwig FeuerbachDaha önce Hiristiyanligin Özü ve Gelecegin Felsefesi adli kitaplarini yayimladigimiz L. Feuerbach’a göre teolojinin hakiki anlami antropolojidir ve din, insan ruhunun rüyasidir. Ama biz rüyada da olsak hiçlikte ya da gökyüzünde degil, yeryüzünde yani gerçeklik diyarinda bulunuruz. Hiristiyanligin Özü’nde bu düsüncenin temellerini atan Feuerbach, Tanrilarin Dogusu’nda ise klasik, ibrani ve Hiristiyan antikçag metinlerine yogun referanslar yaparak bu düsüncesini çözümleme yoluna gidiyor.