Shakespeare, “Vicdanim binlerce dilden konusur/ Ve her dil bir öykü anlatir” diyor. Su kisacik sözde birbirini bütünleyen üç ana kavram var: vicdan, dil, öykü… Shakespeare’in sözünde geçen “öykü” kavraminin “kurgu”yla özdeslestigini tümcenin anlam örgüsünden çikarabiliriz. Insan yüreginde ibresi hiç durmadan titresen “vicdan”, kisinin özgür düsünme alanidir. Onun dile getirilis kaynagi da sözcüklerdir. Her olay, geliskin ya da öykülesecek devinisler bütünüdür. Shakespeare’in deyimiyle, vicdan denen bu iç öykü binlerce dilde ayni anlami tasir. Vicdanin, bütün dillerin ortaklasa algiladigi evrensel bir duygu olusunun nedeni de budur.Vicdan-dil-öykü üçleminde gerçeklestirdigi (kurgusal) denemelerinde Emin Özdemir öyle bir evrensel iç içelik yaratiyor ki, orada insanin, ülkenin sinirlarinin yerini evrenselligin sinirlari aliyor. Orada, Shakespeare’in, “binlerce dilden konusan dil”i, vicdan denen o sonsuz evrensellikle bütünlesiyor. Vicdan; yazar, sanatçi, bilimci… O bütünlesme insanlar arasinda öyle bir iç içelik yaratiyor ki, Llosa Vargas da, Emin Özdemir de ayni dilden konusuyor. Adnan Binyazar