Nameyên Nabersivin-Îrfan Amîda

“Ji wê rojê de her di wê kîşwerê de ye bajar.
Xwe li kîjan çîyayî biqelibînim hewar…
Xwe li kîjan çîyayî biqelibînim hewar…”

Navê berhemê — Nameyên Nabersivin — jixwe ji maf û awayê têkilîya winda, ji nabêjîna hevalê dûr, ji hevparîya bihatin bêdengî, şîrovedek bilind dide.

Di vê berhemê de, Îrfan Amîda bi formayekî taybet, namehelbest — helbestên ku wekî nameyê tên nivîsîn — wekî awayekî pîrekêş a bîr, dil û guhdarî li xwendevan radike.

Hevparîyê, Dûrî, û Gîhandinên Hundirîn

Namehelbestên vê berhemê navê xwe di rastiya herî bihêz de dîsa destnîşan dikin. Di hemûyê de seqayên civakî, hevnasî û dozên derûnî yên mirovê tên digel avakirina cîhaneke hundirîn û derveyî.

Amîda, di şêwaz û awayê gotinê de, bi nêrînek piralî, çavdêriya hestiyê, û zanînên cudatir dikeve qada helbestê, her weha jî xwe li cûreyekî cîhadar a helbestan, dike.

Xwendekar Bi Kîjan Çîyayî Biqelibîne Hewar?

Ev gotin ne tenê mînak in, lê gelek jî pirs in. Di nav tenêtîya modernê, welatbêjîya wêrekî, û şûna nabêjiyê de, “Nameyên Nabersivin” xwendekarê xwe dawet dike ku bibêje:
Ez bi kê rêzim? Bi kê re bibêjim?