Roithamer hayatının son altı yılını, gönülden bağlı olduğu kız kardeşi için,ailesinden kalan araziye, ormanın tam orta noktasına matematiksel olarak kusursuzlaştırılmış Koninin inşasına vakfetmiştir. Koninin inşasının tamamlanmasının ardından kısa bir süre sonra kendi hayatına da son verir. roithamer’den geriye kalan binlerce sayfalık, kağıt parçalarına tutulmuş notlar, yazılar ve içinden çıkılmaz bir ana taslak Roithamer’in içine düştüğü ruhsal bunalımı anlama, anlamlandırma yolunda bulmacanın parçalarını oluşturur. Roithamer’in miras bıraktığı bulmacayı devralan isimsiz ben-anlatıcı, bu karmaşayı çözmeye uğraşırken, kendi algılamalarını damıtmakla ve taslakta yazılı metni düzeltmekle boğuşurken son adımda kendi ruhunu yadsımanın tek mantıklı çözüm olduğu sonucuna varır. “Biz hakkında hüküm verilen kişiden farklıyız, söz konusu, hakkında hüküm verilen kendi kişiliğimiz, kendi karakterimiz olduğunda, diye yazmış Roithamer. Tıpkı manzara gibi içimizdeki doğa gibi, gerçekleştirdiğimiz şey gibi, diye yazmış Roithamer. Bir manzara görürüz ve bu manzara içinde bir insanı görürüz ve bu insan her zaman başkadır, her an üstelik bizim her şeyin daima aynı kaldığını varsaymamıza karşın, bu yanlış varsayım sayesinde varoluşumuzu sürdürmeye cesaret ederiz, diye yazmış Roithamer. Böylece biz asla o erkek o sırada olduğumuz erkek ya da dişi değil, herzaman başkasıyızdır, şansımız varsa ve de hala,diye yazmış Roithamer.”