Yil 1989. Berlin Duvari yikilir. Önce saskinlik, sonra kusku, sonra korku, sonra çözülme, dagilma ve çökme. Artik hiçbir sey eskisi gibi olmayacaktir. Yillardir Türkiye’den uzakta, sürgünde yasayan bir devrimcinin gözüyle, sosyalist blokun çöküs öncesi umutlari ve çöküsten sonra sürgünden Türkiye’ye dönüste yasadigi saskinliklar, acilar, hüzünler. Asktan ve devrimden konusulan, ugruna her seyin göze alindigi dönem çöküp yok olmustur. Artik hiçbir seye, hiçbir yere geri dönülemeyecektir. Bu dünyayi degistirip bir yeryüzü cenneti kurmayi hayal edenler, yenilmis ordularin yenik askerleri gibidirler. Oysa yillar öncesinde ’68 kusagi olarak gençtiler, hakliydilar, umutluydular, âsiktilar. Henüz kusku, ihanet, korku, daglara, yaylalara çikmamisti. Devrim türküleri, fabrikalar, grevler, bildiriler, hakliliga ve zafere olan inanç doruklardaydi. Oya Baydar, bu son romaninda, asktan ve devrimden konusuyor. Yikilis öncesi umut ve ask dolu gencecik insanlarin yikilis sonrasi çektigi acilari dile getiriyor. Bu roman, Oya Baydar’in doruga ulastigi bir kitap. Hiçbiryer’e Dönüs, bir dönüsün öyküsüdür. Dönülen her seyin hiçbir sey, her kisinin hiçkimse, her yerin hiçbiryer oldugu bir dönüsün öyküsü. –