“En nihayet, insanlari tamamen seytanin nüfuz mintikasina sokabilecek kudret sunlardir: Kuru gürültü, ahenksiz fakat dinmeyen bir samata, sonsuz bir söz ve seda anarsisi! Samata samata… Manali manasiz, lüzumlu lüzumsuz, ebedî bir gümbürtü ve çiglik! Bunlari insanlara dinamizm, kudret, hareket diye yutturmak lazim… Ve yutturabilirsiniz, yeter ki insanlarda düsünmeye, iç hayati yasamaya mecal birakmayacak, aman, aralik vermeyecek gümbürtü ve gürültü, günlük bir ihtiyaç haline gelsin.” Halide Edib, Ikinci Dünya Savasi yillarinda Anadolu sermayesinin egemen oldugu Istanbul sosyetesini ve eglence dünyalarini anlatirken romanina Sonsuz Panayir adini verir. Bu eglence yerleri, panayirlar, eglencenin isin içine girmesine ragmen hiç bitmeyecek bir olumsuzluga isaret eder. Bu olumsuzlukta Anadolu daha dogrusu Anadolu sermayesi önemli bir yer kaplar. Halide Edib’in cumhuriyetin ilk yillarinda yazdigi romanlarda Anadolu, egitilmesi, medenilestirilmesi gereken bir yerken Ikinci Dünya Savasi’nda kentli burjuvaya egemen olmus Anadolulunun burjuvalasmis hali yazari oldukça rahatsiz eder. Seval Sahin Kaleme aldigi her metinle yeniden tartisilan Halide Edib’in bütün eserleri, gözden geçirilmis baskilariyla Can Yayinlari’nda.