“Misafir odasına girme.” Parmak uçlarıyla kapıya dokunurken Douglas Garrick’in yu¨zu¨ gölgelendi. “Karım… çok hasta.” Muhteşem çatı katı dairelerini gezmeye devam etsek de kapalı kapının ardındaki kadın hakkında içime korkunç bir his dolmuştu.
Fakat bu işi kaybetmeyi göze alamazdım, en karanlık sırrımı gu¨vende tutmak istiyorsam olmazdı.
Geçmişim hakkında sorular sormayan bir işveren bulmak
çok zordu. Bu yu¨zden Garrickler mucizevi biçimde beni şehir manzaralı çatı katı evlerini temizlemek ve ışıl ışıl mutfaklarında yemek yapmak u¨zere işe aldıklarında şansıma şu¨krettim.
Bir mu¨ddet orada çalışabilir, istediğimi elde edene
kadar sessiz kalabilirdim.
Neredeyse mu¨kemmeldi. Fakat girmemin yasak olduğu misafir odasının içini hiç görmemiştim. Bayan Garrick’le hâlâ tanışamamıştım. Ağladığını duyduğumdan emindim. Çamaşırları yıkarken beyaz geceliklerinin yakasında kan lekeleri buluyordum. Bir gu¨n dayanamayıp kapısını tıklattım. Kapı usulca aralandığında gördu¨klerim her şeyi değiştirdi…
İşte o zaman bir söz verdim. Ne de olsa bunu
daha önce de yapmıştım. Kendi sırlarımı gu¨venle saklarken Bayan Garrick’i koruyabilirdim.
Douglas Garrick yanlış yapmıştı ve şimdi
bu yanlışın bedelini ödeyecekti.
Asıl soru, ne kadar ileri gitmek istediğimdi…