Hamdım en önce… Doğurunca beni nelerin beklediğini bilmeksizin çıktım yola. Geldi çattı o gün, doğurdum! Öncesinde kimdim, nereye aittim unuttum.

Ben “Araf Annesi” … Anneliğini çok derinlerden bulup çıkarmış, bahşedilen mucizenin farkına çok sonradan varmış, görür görmez evlatlarına aşık olamamış, aşkı bulduğu andan itibaren yeniden doğmuş bir “anneyim” şimdi.

Üç ayrı kadını üç ayrı zamanda yaşadım. Üç ayrı kimlikten bir üst kimlik çıkardım. “Annelik” rütbemi içimdeki Kaf Dağı’ndan aldım ve kölesi olduğum düzene rağmen bildiklerimi tersyüz etmekten yorulmadım. İşte bu yüzden yazdıklarımı okurken kınama beni Doğuştan Anne! Yaşamadıklarını yaşadım diye beni suçlama. Senin kadar şanslı ve şanssız olmak benim tercihim değildi. Tercih etmediklerimle beni yargılama!

Sen yolunu yönünü kolayca buldun diye bulamayanları ayırma. Günün sonunda, sen de ben de son nefesimize kadar aynı şeyin uğraşını vereceğiz. Aynı zamanda yaşamadıysak da aynı duyguları yaşıyoruz şimdi.

Sen -Doğuştan Anne- gördüğün bütün Araf Annelerini, sana bahşedilen o anaçlıkla sarıp sarmala. Yol göster, elini omzuna koy ve geçeceğini Fısılda!

Ve sen Araf Annesi geçecek! Güven bana…