Teknik bilgi, sanat, hukuk, filoloji, mali ve iktisadi bilgi… tüm bunlar Bati’da ticaret burjuvazisinin ve daha sonra giderek olgunlasan sanayi toplumunun en temel ihtiyaçlari olmustu. Rönesans ve hümanizm bu ihtiyaçlarin karsilanmasina yönelik arastirmalarin ve çalismalarin ufkunda yükseldi. Giderek daha kar­masik hale gelen siyasi ve toplumsal örgütlenmede “ insan ” ve “ egitim ” konulari en temel tartismalarin ve mücadelelerin odagi olurken, “Nasil bir insan?” ve “Nasil bir egitim?” sorusu, toplumun gelecegini ve ideolojik angajmanlarin yönünü tayin etmesi bakimindan basta devlet olmak üzere, toplumsal ve kültürel çevreler ile gruplar bu konuda oldukça has­sas davrandilar. Türkiye’de de modernlesme hareketlerinin ve degi­simlerin baslamasiyla birlikte Tanzimat, II. Abdülhamid, II. Mesrutiyet ve Cumhuriyet dönemlerinde egitimle ilgili baslica konularin, tartismalarin ve dü­süncelerin ele alindigi bu kitap, egitim sisteminin fi­nansmanindan, Yeni Osmanlilarin ilgilerine, disiplin ve cezalandirmadan engelli egitimine, yurtdisina ög­renci göndermeden Osmanli’nin son ve Erken Cum­huriyet dönemlerinde degerler egitimine ve amaçla­nan ideal insan tiplerine kadar çesitli konularda Türk egitim sisteminin bugünkü yapisinin daha iyi anlasil­masina ciddi bir katki sunmaktadir. Ve elbette kita­bin odaginda Osmanli’dan Cumhuriyet dönemine gelinceye dek sebebi her ne sekilde açiklanirsa açik­lansin âni kirilmalarla sürekli degisen, alt üst olan ve tipki bir meddücezir yasayan egitim sisteminin iç çeliskileri birbirinden farkli örneklerle gösteril­mektedir.