Yil 1915;… Yer gök top sesleriyle inliyordu. Her mermi düstügünde ölenlerin kol, bacak, el, ayak gibi parçalari havaya kalkan toprakla siperlere düsüyordu.Bir gün önce sarki söyleyerek sipere gelen, sanki çiçek toplarmis gibi neseli olan o çocuklar siperin bir kösesinde bir yumak gibi birbirine sarilmis tir, tir titriyorlardi. Onlar, bu savas için çok küçüktüler. Daha süngü tutmasini bile bilmiyorlardi. Ancak, birden içlerinden biri ava,z, avaz bir mars söylemeye basladi!. Annem beni yetistirdi bu yerlere yolladiAl sancagi teslim etti Allah’a ismarladi.Bos oturma çalis dedi. Hizmet eyle vatanaSütüm sana helal olmaz, saldirmazsan düsmana Biraz sonra ona bir arkadasi daha katildi. Biraz sonra biri daha… Mars bitiyor yeniden basliyorlar. Bitiyor bir daha söylüyorlar. Avaz, avaz!.. Gözleri çakmak, çakmak… Hücum ani geldiginde hepsi süngü takmis, tüfeklerine simsiki sarilmis, gözleri yuvalarindan firlamis disler kenetlenmis bekliyorlardi. O an geldi. Birden yüzbasi “Hücum!..”diye bagirdi. Bütün bölük, bütün tabur, bütün alay cephenin her yerinden firladi. Tam o anda, o çocuklar kurulmus gibi siperlerden firlayiverdiler. Iste o an, bir makineli yavrulari biçiverdi. Basak taneleri gibi dökülüverdiler. Hepsi sipere geri düstüler… Yil 2014; Hey Çocuk, Sen Vatanin için ne yapiyorsun?