Yeni milenyumun ilk on yilinda gezegende feci bir salgin bas gösterdi ve kan grubu “0 negatif” olanlar disinda herkesi öldürdü. Topluluklar parçalandi, toplum dagildi ve bunlarin yerine tiranlarin yönetimi ve tehlikeli dindar devrimcilerin ön ayak oldugu kültler geldi.Kiyamet Sonrasi Günlükleri’nin dünyasina hos geldiniz.Hafif silah mermileri uçagin gövdesini taradiginda karaya inmek için düzgün bir yer arayarak araziyi on dakikadir gözlüyordum. Aptal, dikkatsiz ve ahmakça; sanki vurulmak istermisçesine daire çizerek uçuyordum.Sorun havaalanini bulamayisimdi. Kivrilarak denize dogru giden nehri, onun her iki yakasinda uzanan ve etekleri çöle karisan sehri görebiliyordum. Kuzeyden yükselen duman sütunlarini ve terk edilmis uzun limanda alçalip yükselen tekneleri de görebiliyordum. Fakat Allahin cezasi havaalanini göremiyordum. Onun için iyice yaklasmam ve inecek bir yer aramam gerekiyordu.Binlerce mil uçmayi, olaysiz sekilde (Kibris’taki o psikopati saymazsaniz, ama o kadar da sikinti olmamisti) iki kere yakit almayi ve sag salim gidecegim yere varmayi becermistim. Vardigimdaysa atis mesafesine kadar alçalmis ve rastgele vurmak isteyen herkese kanatlarimi sallamistim. Vurulup düsmeyi gayet hak etmistim. Uçagin burnunu yükseltmeye ve menzil disina tirmanmaya çalisarak kontrol levyesini sertçe çektim, ama cevap vermedi.“Kahretsin,” dedim.500 fitteydim ve terk edilmis arabalarla dolu, bir de yanmis tankin oldugu bir banliyö caddesine dogru burun asagi alçaliyordum. Uçagi saga ya da sola çevirmeyi, pedallari pompalamayi, kontrol levyesine asilmayi, velhasil bir nebze kontrol saglamak için her seyi denedim.Hiçbir faydasi olmadi.Kurtulmak için fazla alçakti, uçagi yere indirmekten ve yürüyerek çikmayi ummaktan baska yapacak bir sey yoktu.Irak’a varisim engebeli olacakti.