Sermiyan Dede konusmasini bitirdiginde, Mir Abdal Camisi’nin müezzini saba makamindaki sabah ezanina oku¬maya baslamisti. Sabahin seher vakti sonrasi sabah olmus, gün agarmisti. Yerdeki karincalar yeni bugday taneleri ve yapraklari yuvalarina yigmak için deliklerinde disari çikmaya, agaç dal¬larindaki yuvalarinda yatan kuslar yeni böcekleri avlamak için uçmaya ve Dicle kiyisindaki baliklar artik riziklarini aramak için Dicle’nin daha da derinliklerine kaçmaya baslamistilar. Yeni bir gün yeryüzünde ve gökyüzünde baslamasina basla¬misti; amma Memdin Sermiyan Dede’nin konusmasindan sonra birçok bilinmeyenleri ögrenince âdeta dili tutulmus deli diva¬ne gibi olmustu. ……..Sermiyan Dede son bir hamlede altin vuruslu cümlelerini avazi çiktigi kadar Dicle’ye dogru harman gibi savurdu: “Mir Memdin! Mezopotamya, sevip de sevdiklerine ka¬vusamayan, aski için bu ugurda canlarini kahramanca veren âsiklarin adasidir. Mezopotamya’yi iki kiz kardes gibi kucakla¬yan Firat ve Dicle’dir. Bu iki ab-i hayat kaynagi, Botan halkinin da yasamini asklarina adamislarin da kaynagidir. Firat Sitti ise Dicle Zin’dir. Tacdin ve Memo Cizre ve Alan’dir. Bu iki deli di¬vane âsiklar, bu iki dünyalar güzeli kardesin baldan tatli sözleri, aydan parlak yüzleri ile hayat bulmuslardir. Ama gelin görün ki; Firat coskusu ile dolu olan Sitti, Tacdin’i bogmadan ask ge¬misine alip yüzdürmesini bilmistir. Oysa Dicle taskinligindaki Zin’in aski Memo’yu ask gemisine almak istemisse de, Beko fit¬nesinin sinsi çabalari ile Bey’in zalimligi tarafindan gemilerinin tabanlari delinerek, Memo’nun ask suyu ile bogulmasina sebep olmustur. Iste bu nedenledir ki; ask adasinin en büyük ask kah¬ramani ise sirf ayni soydan degil diye sevdigine kavusamayan ama halkinin basina taç ettigi, Memo’dur. Bu gerçek böyle biline ve bu destan binlerce yil nesilden nesile, dilden dile böyle anlatila…”