Biri olmadiginda, digerinin anlami kalmiyordu…Hepimizin askin agina düsmemiz, âsik olmaya bu denli ihtiyaç duymamiz ya da sevdigimizi sandigimiz kisiye bir seyler vermeyi beceremememiz, sence de garip degil mi?”Âsik olma”nin ne demek oldugunu bilmiyor olmama karsin hem de. Bunun, bu mide bulandiran tahammülsüzlükle, karisik duygularla, doyurulamaz arzularla bir ilintisi yoktur diye umuyorum. Yüce daglarin tepelerinde dolasmaktan hiç hoslanmiyorum. Önce göklere dokun, sonra en asagi, cehennemin dibine kadar in. Buruk bir tadi var, mutluluga hiç benzemiyor.Aralarindaki mesafe ne kadar kisalirsa kisalsin, ikisi de ayin iki farkli yüzünde yasiyorlardi. Bianca ve Manuel. Biri aydinlikta, digeri karanlikta. Birinin yakinlasmasi, digerinin ziyani demekti. Ama biri olmadiginda, digerinin de anlami kalmiyordu. Karsilikli besledikleri bu askin bir yarini olabilir miydi? Tutkuyla arzuladiklari yarinlar, neyin ve kimlerin ugruna yasanacakti?..Ailevi sorunlar, geçmisin travmalari, hayallerle gerçeklerin amansiz savasi, iki genci de öngörmedikleri bir cenderenin içine itmisti. Siddetin ve adaletsizligin farkli cümleler kurdugu hayatlarinda, yalnizca resim ve müzik ikisine de ayni seyleri söyler, tutkularini ortak bir dilde dogrular, çikmazlarin ötesini görmelerini saglar gibiydi. Yine de yarinlari belirsiz, bugünleriyse son derece tekinsizdi… Italya’nin genç kalemi Manuela Salvi, suç dünyasinda iki gencin masumiyetini ve askin yasanabilirligini sorguluyor.(Tanitim Bülteninden)