Bahçeye çiktigimda bütün hizmetçileri basimdan kovmustum, yalnizligimla konusacakken bahçedeki gülleri gördüm, bahçivani oradan uzaklastirip en yalniz gülün yanina gittim ve sohbet ettim onunla ben konustum o dinledi. “Biliyor musun yalniz gül, Benim dogdugum yerlere her gün yagmur yagardi. Ve orada hiç arkadasim olmadi. Sonra babamin emriyle ortasi duvarlarla ikiye bölünmüs bir ülkeye tasindik.” Yalniz gülden çit çikmiyordu. Beni dinliyor olmali diyerek devam ettim konusmaya. “Burada da hiç arkadasim olmayacak zannederken, Tanri bana birbirinden iyi dört arkadas nasip etti. Onlara o kadar alistim ki kimi zaman bana ailemden bile daha yakin oldular. Ve daha güzeli hayatimda gördügüm ve görebilecegim en güzel kizla karsilastim, Olga’yla. Kendisini sevdigimi söyledim, beni kabul etti hayatina, o da beni çok sevdi. Her sey o kadar güzeldi ki, sadece aklimdan bir kere geçirdim, acaba bu güzel günler bir gün biter mi diye, geçirmez olaydim, buraya tasindik sonunda. Her seyim orada kaldi yalniz gül. Ne kadar üzgünüm bir bilsen.” Yalniz gülden yine cevap gelmeyince onun basini agrittigimi düsünerek odama dogru geri döndüm eskimis adimlarla. Bahçedeki gülle konusurken kendimi Küçük Prens’e benzettim. “Galiba ben de yapayalniz bir gezegeninin ortasindayim ve kimsesiz bir çiçekle sohbete muhtacim.”(Tanitim Bülteninden)