Umudun varken beklemek güzel ama ölüm öyle bir aci ki geride ne umut birakiyor ne de hayal. Içim parça parça, kelimelerim kirik dökük, konusmaya mecalim yok. Sussam hüznümün kanadi kirilir. Simdi göklerden bir nefes gelsin, bir rüzgâr essin, bir yagmur yagsin, bir ses, bir ses bozsun su sessizligi. Içimde kabaran yangin sönsün istiyorum. Yirmi bes yasinda ölüp gitmek istemiyorum. Sadece biraz daha zaman, çok degil birkaç yil… Eksikleri tamamlamak ve yarim bir öykü birakmamak için. Sarki bitmedi, kalem hâlâ yaziyor. Sarki bitmeden, henüz vakit bitmeden tüm umutlarimiz gerçek olsun.Gülten Gencer’in diger adiyla “Mavi Kelebek”in ilk ve son romaninda yasadiklarini okuyucuyla paylasiyor ve okuyucularindan empati kurmalarini istiyor. “Size sesleniyoruz; bize, maskeyle gördükleri zaman bilinmeyen bir cisim gibi ve aciyan gözlerle bakanlar, bizler KANSER hastasiyiz ve iyilesecegiz.” Maskeli Balo, kimi zaman hüzünlü bir gülümsemeyle, kimi zaman da gözyaslari içinde okuyacaginiz yarida kalan bir hayatin hikâyesini anlatiyor. Uzun süre romanin etkisinde kalacak ve kansere karsi zorlu bir mücadele veren insanlara daha farkli bir gözle bakacaksiniz. Unutmayin, “acimasiz olan kanser degil acimasiz olan insanlarin bu yargilari.” diyor Gülten Gencer. Maskeli Balo, unutamayacaginiz bir roman. (Tanitim Bülteninden)