Yasamin ne kadari hayaldir, hayallere biçilen ömür neyle ölçülür?”Arno ormandaki adami düsündügünde, içinde, hayal gücünü harekete geçiren, yüzlerce soru uyandiran bir merak kipirdanmaya basladi. Bu gizemli yabanci kimdi? Neden o kulübeye siginmisti? Hayal gücü oradan oraya siçradikça, merak umudu besliyor ve yabanci adamin görmedigi yüzü babasinin bildik yüzüyle yer degistiriyordu. Ya gelen babasiysa..? Ya onlara sürpriz yapmak için saklaniyorsa..? Belki de yardima gereksinimi vardi? Belki de Arno’nun yardimina!”Italya’nin bir köyünde, herkes yaklasan kuyrukluyildizdan söz ediyordu. Böylesi, yillardir görülmemisti. Ama kimse, göklerin bu makyajsiz kraliçesini Arno kadar sabirsizlikla beklemiyordu. Çünkü onun tek bir dilegi vardi: Babasinin eve dönmesi. Ancak, ne kardesi onun kadar önemsiyordu bu dilegi, ne de annesi Myriam. Hayatlari, onlari seven ama kendi prensiplerinden ötesini görmeyen bir adamin yakininda sürerken, köydeki terk edilmis kulübenin bacasi yeniden tütmeye basladi…Bazen, sadece bize anlatilanin güzelligiyle ayakta kalmak isteriz. Bazen hayati, sadece hayallerimizin aydinlattigi kadariyla görmektir bize iyi gelen. Umutla mutluluk yan yana yürüdügünde, o yolu baskalarinin, kendi dogrulariyla çizmesini istemeyiz. Gerçeklerin yükünü öykülerle hafifleten Angela Nanetti, büyülü bir anlatimla kaleme aldigi romaninda soruyor: Mutlulugun ne kadari uyum ve kabullenistir, ne kadari hayal ve arayis?(Tanitim Bülteninden)