Önce utaniyor sandilar. Sonra lâldir dediler. Varip Onbasi’ya sordular. Anladilar ki Nazli’nin dili de var konusmasi da ama ne onlar bilirlerdi Nazli’nin dilinden, ne de Nazli onlarin… El kol isaretleriyle anlattilar Nazli’ya. Güldüler, neye güldüklerini anlamadi Nazli. Konustular, ne dediklerini de öyle… Gecenin geç bir vaktine kadar yankilandi köyün sesi, Kaz Dagi’nda, Ege Denizi’nde. Gece ilerleyince oynayanlar azaldi, bacaklar daha yavas büküldü. Daha çok yalpaladilar saga sola. Sesler kisildi.Hamdi’nin sirtini yumruklayarak soktular içeri. Köylüler birer birer çekildiler evlerine. Birer birer söndü evlerin isiklari. Nazli’nin babasi, sessiz, suskun, iki büklüm izledi olani biteni. Kizini evlendirmisti; hiç tanimadigi bir köyde. Tanidigi, bildigi hiç kimsenin olmadigi bir yerde, bilmedigi oyunlarla gelin etmisti kizini. Bir basinaydi. Kizi da… Ne dogurup büyüten annesi vardi Nazli’nin yaninda, ne kardesleri… Ne kendi halaylari çekilmisti ne de zilgitlari duyulmustu. Ikisi de kendini bildi bileli böyle bir dügün görmemisti. Ikisi de seyirciydi ama dügün kendilerinindi.(Tanitim Bülteninden)