Kendisini bekleyen kesin ölümle yüzlesmektense uzayda bir uçus riskine girmesi için onu tesvik ettim. Ve kabul etti. Evrende insan hayatini destekleyecek hiçbir yer yoktu. Ama insanin bildiklerinin ötesine, evrenlerin ötesindeki evrenlere bakmistim. Ve üzerinde bir insanin varligini sürdürebilecegi tek gezegeni seçtim – isimlendirdigim yabani, ilkel ve garip gezegen: “Almuric”. Cairn riskleri ve belirsizlikleri benim kadar iyi anliyordu. Ama hiç korkusu yoktu ve Esau Cairn dogdugu gezegeni terk ederek uzayin derinlerinde yüzen, yabanci, soguk, garip bir dünyaya gitti…*Hayatim bos degildi; zeka ve fiziksel gücün her bir zerresine ihtiyaç duyan maceralarla doluydu. Safakla beraber seçilmis yuvamdan asagi sallandigimda, günesin batisini sadece kisisel becerim, gücüm ve hizim sayesinde görebilecegimi biliyordum. Dalgalanan her bir çimenin, her bir maskeleyici çalinin, her bir yüksek kayanin anlamini okumayi ögrenmistim. Her salkimda, Ölüm bin bir kilikta gizleniyordu. Uykuda bile tedbiri elden birakamiyordum. Gece gözlerimi kapattigimda, sabah açacagimin garantisi yoktu. Tümüyle canliydim. Bu cümlenin anlami göründügünden de fazla. Ortalama bir medeni insan asla tamamen canli degildir; körelmis doku kütleleri ve faydasiz seylerin yüklerini çekmektedir. Hayat içinde zayifça titresmektedir; duyulari körlesmis ve uyusmustur. Zekasini gelistirirken fark ettiginden daha fazlasini feda etmistir.