Çocuk emegi çogu ülkede hâlâ yaygin bir olgu, hem de onca önleme ragmen. Madencilikten fuhsa, sokak saticiligindan çirakliga degin her türlü iste çalistiriliyor çocuklar. Oyun oynamasi gereken, egitim çaginda olan yüz binlerce çocuk, birkaç kurus adina son derece tehlikeli islerde emek gücü olarak insafsizca kullaniliyor. Soruldugunda, ‘ekmek parasi’ için diyorlar; elbette çalismalarinin ilk nedeni olarak yoksulluk gösteriliyor. Çalisan çocuklarin neredeyse tümü yoksul ama onlarin çalismalari yoksulluklarinin ortadan kalkmasini saglamiyor. Çok sayida ulusal ve uluslararasi örgüt, çocuk emeginin en azindan düzenli sartlarda ve çocugun onurunu kirmadan gerçeklesmesi için çaba gösteriyor. Yasal düzenlemeler, egitime yönlendirmeler, aileleri ve çocuklari bilgilendirmeler, çesitli oryantasyon programlari, plan ve projeler, çesitli merkezler… Maalesef bunlar kismen basarili oluyor. Çocuklar her türlü krizde ilk beka stratejilerinden biri olarak piyasa ya da pazarda çalismaya sürülüyorlar. Sanki bir kader gibi çocuklar, is hayati içinde yetiskinler gibi/kadar yer almaya devam ediyorlar. Ne yapmali? Ne yapmali da çocuklari, is yerine okula, angarya yerine oyun oynamaya, kötü kosullarda çalismak yerine seker de yiyebilecekleri ortamlara çekmeli?Türkiye’de Çocuk Emegi’nde yer alan ve ülkemizde konuya dair en deneyimli ve bilgili kalemlerin yazdigi makaleler, bu sorulara naiflige, kestirme çözümlere, çocukça hümanizme kaçmadan yanitlar ariyor. Türkiye gibi çocuk emeginin kapitalist iliskiler sisteminde epey yer tuttugu bir ülkede, kitabin makaleleri en azindan bilgi ve bilinç düzeyinde bir duyarlilik için kapilari aralamaya çalisiyor.