Herkesin sadece yemek yemek ve para kazanmakla, eglenmek ve emir vermekle ilgilendigi bir dünyada ara sira birisinin çikip seylerin görünümünü tazelemesi, olagan seylerin olaganüstülügünü, banallikteki gizemi, çöpteki güzelligi hissettirmesi gerekir. Fikir ve gelenek kölelerinden, asalak ve yapmacik ukalalardan, eski efsaneleri anlatan vaazcilardan, ahlaki ve mistik hapishanelerin tutsaklarindan, tüm eski sosyal normlarin ve tüm ortak noktalarin inatçi papaganlarindan olusan çok genis ve çok güçlü bir katmanin ortasinda, bir gece uyandiricisina, bir saf zekâ gardiyanina, kasli bir kazmaciya; meydan isiklarina, yeniden kazanilmis özgürlük agaçlarina, gelecekteki yapilara yer açmak adina yakan ve yikan iyi niyetli bir yanginciya gerek duyulur.*Italya’da benim tükenmis, güçten düsmüs, bitik bir adam oldugum söylentileri dolasiyor, öyle mi? Gerçekten de benim bir saman alevi oldugumu ve son küllerimin de bahar esintisiyle uçup gittigini mi söylüyorlar?Yavas olun, çocuklar! Durun biraz, rica ederim. Bitmek de neymis! Daha baslamadim bile. Yapmis oldugum –ne zaman!– her seyi bir ön söz, bir giris, erkene alinmis bir kaynakça, bir duyuru, bir ilan ve hatta isterseniz, içindekinin daha iyi bir sekilde olgunlasmasini saglayacak bir sira ve köpük tasmasi olarak hayal edin. En iyisi simdi basliyor: Ben daha bugün doguyorum.Saman alevi sevinç atesiydi, yapay bir atesti, kizlarin rüzgâr gülüydü, gülünecek, eglendirici seylerdi ama bugün kendimi hiçbir zaman söndürülemeyecek ve dünyayi atese verecek bir yangini baslatiyormus gibi hissediyorum!GIOVANNI PAPINI