Yillarca gençler anlatti o dinledi… -Ekmek arasi patates yemekten biktim. Kiz arkadasim beni aldatiyor. Ev arkadaslarim da dahil hepimiz çay, patates, makarna ve ter kokuyoruz. Üniversite bu mu? -Yavrum benim, bu. Üç asagi, bes yukari üniversite bu. Allah zihin açikligi versin.Her soruyu akli yettigince cevapladi… -Hiç arkadasim yok. Çok da mutluyum. Aynen devam edeyim mi?-Canim yavrum, baska sansin varmis gibi… Bu sefer Gülfim Abla sazi eline aliyor. Yillarin suskunlugunu bozuyor, ne derdi varsa ortaya döküyor, çatir çatir anlatiyor.”Benim kemik yasim 67 fakat sifatim taze. Genetik bir mirasin sefasini sürüyorum. Sürüyordum en azindan bugünlere kadar…”-Ben sana iyi gelmiyorum Gülfim. Ben sana layik degilim.-Ergen mi var lan senin karsinda? Sen kimi kandiriyorsun? -Münire’ylen baristik. (Isme bak? Münire bunun metresidir.) -Allah senin cezani vermesin! Sunun ismine bak! “Az önce içim elime verilmisti. Hiçbir seye itimadim kalmamisti artik. Kendi tazyikiyle tenceresinin kapagini firlatan patlamis misirlar gibi ben de istirap, güç ve öfke topluyordum. Bu benim, telaffuzu zor bir Izlanda yanardagi misali patlayisimin hikâyesidir.”