Bizler Efendimiz’i hiç görmedik. O’nun mübarek nefesinin sicakligini ayni iklimde içimize çekemedik. O’nun sereflendirdigi mekânlarda birlikte olamadik. Gülüslerini, aglamalarini, sevinçlerini hüzünlerini paylasip arttiramadik ve eksiltemedik.
O’nunla bir hurma dalindan birlikte koparip yeme zevkini ve tadini almayi ne çok isterdik. O’nunla ayni sofrada ayni çorbaya kasik sallamayi, o sofrada O’nun gül cemalini seyrederek gönül açligini gidermeyi ne çok isterdik. O’nunla ayni yolda yolun bütün zahmetlerini çekerek ve Efendimiz’in ayagina dokunacak çakil taslarini bir ibadet nesvesi ile temizlemeyi ne çok isterdik. Buna da sükür.
Bin dört yüz küsur sene sonra dünyaya gelip O’nu tanimayi, O’na inanmayi ve sevmeyi kalbimize sevdiren Allah milyonlarca kez milyarlarca kez sükürler olsun. O’nun yolunu sevmeyi, o yolda olmayi, o yolda kalmayi ve o yol için cani vermeyi minnet addeden iradeyi veren Allah’a sükürler olsun. Efendimiz sahabelerine ‘Sizler benim arkadaslarim onlar ise (yani kendisini görmeden iman eden bizler için ise) kardeslerimdir.’ demistir. Allah’im bu ne büyük mutluluk, bu ne büyük seref, bu ne büyük bir lütufdur.
Selam olsun O’na sav inanan gönüllere!
Selam olsun O’nu sav seven kalplere!
Selam olsun O’na sav kardes olma serefinin kiymetini bilip idrak edenlere!
Selam olsun Efendimiz’e, ashabina ve temiz ehli beytine!
Selam olsun O’nun kutlu yolunda yolculuk etme iradesi gösterenlere!
Selam olsun Efendim’e!