Tüm insanlarda ortak olani, hiçbir zaman eksik olmayan fenomenleri insanin varlik kosullarindan hareket ederek ortaya çikarmak insan felsefesinin, felsefi antropolojinin görevidir, “insan nedir?” temel sorusu etrafinda insani hayati olus halinde, biyopsisik bütün içinde ele alarak ve varlik dünyasinin tüm katmanlarinin insan denilen varlik alaninda ta­sindigini bilerek onu kendine özgü fenomenler teme­linde arastirmak T. Mengüsoglu’nun baslica ugrasisi olmustur.Mengüsoglu insanin varlik kosullari olarak belir­ledigi fenomenleri su sekilde siralar: Bilen, degerleri duyan, tavir takinan, önceden gören, önceden belir­leyen, isteyen, özgür, tarihsel, idelestiren, kendisini bir seye veren, çalisan, egiten ve egitilen, devlet ku­ran, inanan, sanatin yaraticisi, konusan, biyopsisik bir varlik olarak insan. Bu sekilde sadece insanin var­lik alanlarindan, ögelerinden yola çikan insan felsefe­si onun kozmostaki yerini gene ona özgü fenomenler dâhilinde arastirir ki ontolojik temellere dayanan ant­ropolojinin baslangiçlari Kant’a dek uzanir.Insan felsefesini sadece soyut bir bilgi teorisi için degil, hayata yansiyan, hayatla ilisigi olan, gücü ve etkinligi artiran bir bilgi, bir hayat aktivitesi olarak degerlendiren Mengüsoglu için bu felsefe ayni za­manda ontogenetiktir. Yani dünyamiz ve insan koz­mik bir varligin parçasidir ve bu kozmik varligin bü­tününün etkilerinin disinda degildir. O bu düsünce­lerini agirlikli olarak Darwin, Uexküll, Gehlen, Kant, Nietzsche, Dilthey, Hartmann ve Scheler’in görüsleri ve tartismalari etrafinda gelistirir.