Çocukluk insan gerçeginin en önemli safhasidir. Insanligin bütün gücü ve tohumu onda ya-samaktadir. Çocugu tanimak, tarihi, medeniyeti, Kültürü tanimak kadar güçtür. Bunun için çocugun yetismesinden baska bir sey olmayan egitim insanin kendisi için yeryüzünde yaptigi islerden en büyügüdür. Dinler, ahlak sistemleri, felsefeler, her biri kendilerine göre bir egitim tarzi ileri sürmüslerdir.Dinlerin ilâhi emirle ilen sürdügü egitim sekilleri felsefe sistemlerinde düsünceler ve tavsiyeler halini almistir. Bilimler bu tavsiyeleri arastirmalara dayandirarak, daha az kategorik, daha ihtiyatli bir sekle koymustur. Buradan pedagoji, egitim bilimi, çocuk psikolojisi, pedoloji, ço-cuk fizyolojisi vb. dallari meydana gelmistir. Pedagojinin tarihi belki de düsünce tarihi kadar eskidir. Yalniz Yunan felsefesinde degil. Çin ve Hint felsefelerinde de düsüncenin uyandigi zamandan beri çocuk yetistirme ve çocugun maddî ve manevî gelismesi üzerinde düsüncelere rastlanmaktadir.Bugünkü egitim sistemlerinin bir kismi ilerici, bir kismi tutucu, bir kismi gelenekçidir. Fakat çagimizin sartlan ve insan bilimlerinin bugünkü durumu düsünülünce, ilerici olmamak kabil degildir. Bizim anlattigimiz egitim sistemi insanlik tarihinin tecrübelerinden faydalanarak, onun simdiki ritmine uygun insanlar yetistirecegi için “insanî”dir. Her memlekette böyle bir yetis-tirme o memleketin kendi kültüründen kuvvet alacagi, bugünkü varligini kuran gelenegine dayanacagi için “milli”dir.