“Gökyüzü gibi bir sey bu çocukluk / Hiçbir yere gitmiyor” der Edip Cansever siirinde; Çocuklugumun Tanrisi da iste o hiçbir yere gitmeyen gökyüzünde dogmus bir aski anlatiyor. Askin insani nereye götürebilecegini bir çocugun cesareti, samimiyeti ve gözlemleriyle anlatiyor.Baskalarinin tanrisina kafa tutarak anlatmaya baslar Anis ve çok geçmeden kendi tanrisini yaratir. Uzaktaki her seye âsik oldugu yaslarda bambaska bir iklimden gelen ve kendilerine hiç benzemeyen pilota tutkuyla baglanir. Bu bagi koparmamak için kimi zaman hayallerinden kimi zaman hayatin siradan gerçekliginden güç alir. Sonunda kaptani kendisiyle tutmanin bir yolunu bulur. Mektuplar gider, mektuplar gelir. Kimi zaman bu sessiz çigliklarin zarflara sigmadigi da olur.Okudugu yatili okulun görüsme odasinda kaptanin oglu babasinin öldügünü söylediginde Anis bir yol ayrimina geldigini anlar. Ya diriltecektir sözcükleriyle o Tanri’yi yeniden ya da ölümün yollarindan birini kendisi için seçecektir. Ama askin büyüsü kolay bozulmaz. Üstelik öldü denilen kaptandan ona hâlâ mektuplar gelmektedir. Anis bir dua gibi üfler sözcüklerini ölüler ve diriler dünyasina, mektuplariyla. Yaptigi belki de hem kendisinin hem kaptanin yeniden dirilmesi için bir kalp masajidir.Sasirtici sonuyla aski, hüznü, arayisi kalbinizin bütün odalarinda hissedebileceginiz bir roman bu. Çocuklugumun Tanrisi, gerçeklige ve ölüme karsi bir meydan okuyus.