Dünyanin evim olmadigina inaniyorum bu aralar. Pek yasamak gelmiyor içimden. Yasamak dediysem, öyle iste… Ne zaman balkona çiksam ay isigi, “Ölmek için güzel bir gece,” diye fisildiyor sanki kulagima. Hayvan gibi sigara içiyorum. Parmaklarim sarardi, gözlerim sarardi; tirnaklarim, ruhum sarardi. Hayatimi renklendirmek için intihar süslü hayaller kuruyorum gecelerde.Uyuyamiyorum. Gerçi çok takilmiyorum artik uyku sorunuma, bir sekilde uyanmak zorundayim çünkü. Uyandigimda yanima ugramadan geçip giden hayallerimi,  çocukken elimde oyuncak tabancayla babamin gidisini seyrettigim gibi izliyorum.Nereye gidersem gideyim, mutlu olacagima inancim kalmadi hiç. Bakin bu, iki kez ölmek demek… Bilmiyorum. Kendi içimde boguluyor gibi hissediyorum bu aralar ve inan bazi seyleri içime atmaktan derin bir nefes bile alamiyorum artik. Ölüm degil de yasamak öldürüyor sanki beni… Kurtarilmayi beklemiyorum, annemin gözlerimin önünde bitisini seyrettigimden beri. Bize ne oldu böyle diye sorarsam, az biraz çlarinla oynayip derin bir nefes alacaksin, biliyorum. Basini yere egip gözlerini kistiginda verdigin derin nefesinde görüyorum ben tükenmisligini. Kirilan kalplerin hesabini… Ya da neyse ya…