Cimri davranis yalniz para v.b. maddi deger istifçiligi biçiminde degil, baska insanlari sevindirmek, mutlu etmekten kaçinmak suretiyle de yasanir. Bir nevi sevgi ve övgü cimriligidir bu. “Korkulu insan”da siklikla rastlanilan bu davranisin kökeni, gurur ve toplumsal ilgi bozuklugudur. O, baskalari için degil, yalniz kendisi için emek ve zamanini harcar. Bu inanç ve davranis, yasamak için güçlü olmak gerekir fikrinden doguyor. Diger insanlara elinizden geleni yaparsiniz. Ama is kendi varliginizi sürdürme noktasinda ise, önce kendinizi kurtarmaya bakarsiniz. Bazilari bunun temel içgüdü (yasami sürdürme güdüsü) oldugunu söylüyor. Oysa bizim temel içgüdümüz yasami sürdürme degil – adalet, birlik ve sevgidir. Eger temel içgüdümüz yalniz bizim yasamimizi sürdürme olsaydi, asla düsmek üzere olan bir çocugu, bogulmakta olan bir adami, hiç kimseyi hiç bir seyden kurtarmazdiniz. Bu, bir çikar birligi duygusu da degildir. Düsman saydigimiz insanlara yapilan haksizligi da baskaldirtici bulabiliriz. Ortada, yalnizca insanin kaderini baskalarininkiyle özdeslestirmesi ve bir taraf seçmesi vardir. Demek ki birey, tek basina, savunmak istedigi degerlerin toplami degildir. Bu degeri meydana getirmek için, en azindan “bütün insanlik” gerekir. Bu görüs açisindan, insanlik dayanismasi tabiat ötesi bir bagliliktir. Hepimiz (bir)den gelen bir anlayista, biri incindiginde veya tehlikeye maruz kaldiginda, ken-dimizi iyi hissetmek imkânsizdir. Böyle yüksek bir anlayista da, sorumsuz davranislar olmaz. Eger seviyorsam, ilgilenirim; yani, öteki insanin gelismesi ve mutlulugu ile ilgiliyim, bir seyirci degilim. Sorumluyum; yani onun belirttigi ve belirtemedigi ihtiyaçlarina karsilik veririm. Ona saygi duyarim; yani, onu oldugu gibi tarafsiz olarak, kendi korku ve isteklerime kapilmadan görürüm.Seven yüceltmez ya da asagilamaz “sevilen kisinin” kendini gelistirmesini, özgün kisiligi ve yetenekleri ile var olabilmesini ve yasayabilmesini destekler. Kor-kunun oldugu yerde, hak, hakikat, anlayis, sevgi, saygi ve verimlilik yoktur. Sevemeyen, potansiyelince üretemeyen insanin yasami bosluklarla doludur. Kor-ku ve suçluluk, insanin tek ve gerçek düsmanlaridir. Herkes insanlik onuruna uygun bir yasam sürdügünde ve korkudan arindiginda, baskalarinin sahip ol-duguna da göz dikmeyecektir.(Tanitim Bülteninden)