“Günes Avrupa Yakasi’ndaki bina siluetlerinden olusan kare, dikdörtgen, Galata Kulesi’ni sayarsak üçgen tepeciklerin üstünden geçiyor, bin bir türlü renkle, biçimle… arkalarina sokuluyor sonra… Evleri yollari ezip geçiyor diye çat çut gibi sesler isitmeyi bekliyor insan… Oysa o, böyle seslere meydan vermez, gücü geregi hep naziktir, hep zarif… Kentin batida kalan, benim biyolojik gözlerimle daha fazla göremedigim o tarafini da o kendi hidrojen gözleriyle süzecek… Her yapinin, arabanin, bisikletin hizina alay eden bir bakis atip yarim gülümseyecek ve her seyden hizli da olsa elbette salina salina, dünyanin baska kentlerinde boy göstermek üzere bizim sahnemizden çekilecek… Oradalar. Bazilari. Sevdiklerimin. Yüksek binalarin hepsi çok açik seçildiginden bu binalari referans alip, her birinin hangi yapi öbeginde nefes aldigini hesap edebiliyor, çok sükür ki yasiyorlar diyor, varliklari için seviniyorum… O yöne dogru bir sürü güzel sey üflüyorum. Taksim’de çalisanlar, Cihangir’e ugrayanlar, Ortaköy’e kumpir yemeye gidenler, Mecidiyeköy’e, Sisli’ye, Sariyer’e, evlerine dogru aksam kosusuna çikanlar. Ben burada günbatimiyla onlari izliyorum. Kimi Beyoglu’nda sevgilisiyle sinemaya gidecek, kimi Nevizade’ye ya da Çiçek Pasaji’na dost muhabbetine…”Sair Nurduran Duman’in ‘Salacak Aski’nin onu ele geçirmesiyle yazdigi “Istanbul’la Bakismak, Salacak” kitabi, okurun “kentinin ve kendinin” ortayerine oturmasi ve kalbine vuruldugunda kapiyi açmasi için içten bir davettir. Fantastik ögelerin, Kiz Kulesi yilaninin, Ressam Ali Riza resimlerinin, denizin, bülbülün, bahçenin… rüzgârin, siirin daveti…