Ebû Süfyan devesine atlayip hizla yola koyuldu ve Mekke’ye girdi. Avazi çiktiginca su duyuruyu yapti:
– Ey Kureys toplulugu! Muhammed, karsi konulmaz bir orduyla geldi. Kim Ebû Süfyan’in evine siginirsa emniyettedir!
Korku ve endiseyle atan yürekler, gögüs kafeslerine sigmaz oldu. Bütün gözler kosarak gelip kavmini uyaran, onlari canlarini kurtarmaya davet eden Kureys liderindeydi. Ebû Süfyan’in sesi Mekke evlerinde yankilandi. Esi Hind binti Utbe’nin kulagina kadar vardi. Sinirlenen Hind, yerinden firlayarak hizla disari çikti ve kocasinin yanina gitti. Kin ve nefretinden patlayacak gibiydi. Çünkü Hind babasi Utbe, amcasi Seybe ve kardesi Velid’i öldüren Muhammed ve ashabindan intikam alma umuduyla yasiyordu. Kocasinin içindeki nefret atesini, küllendikçe yeniden körüklüyordu. Yillarin mücadelesinin teslimiyetle sonuçlanmasini kabul edebilecek miydi? Bu zilleti asla kabul edemezdi.
Ebû Süfyan’in yanina vardi. Öfkeyle körelen yüregi kinle dolmustu. Kocasinin sakalindan tutarak bagirdi:
– Ey Galibogullari, bu ne dedigini bilmez ihtiyari öldürün.
Sonra kocasina döndü:
– Halkin gününü berbat ettin!
Kosup sesine gelen halka Hind:
– Savasip kendinizi ve yurdunuzu savunsaniza, diye çikisti.
Ama Ebû Süfyan kendisini hiddetle uyardi:
– Sus ve evine gir!
Sonra Mekkelilere dönerek durumun ciddiyetini bildirdi:
– Yazik olacak size! Bu kadina aldanip caninizdan olmayin! Muhammed, karsi koyamayacaginiz bir orduyla geldi. Kim Ebû Süfyan’in evine girer ve siginirsa emniyettedir.
Ebû Süfyan’i dinleyenlerin bir kismi evlerine kosarken, bir kismi da siginmak için Kâbe’ye yöneldi. Ancak bazilari korkuya kapildi. Hz. Peygamber’in, “isterse Kâbe’nin örtüsüne sarilmis bir hâlde bulunsunlar, bazilarinin öldürülmelerini” emrettigini duymuslardi.
…