Rasûlullah’in vefati Bilâl’in ruhunda derin yaralar açmisti. Baktigi her yer, dag tas O’nu hatirlatiyordu. Artik kendinde Medine’de kalacak gücü bulamiyordu. Hz. Ebu Bekir’in bütün israrlarina ragmen oradan ayrilip Sam’a gitti. Iki yil sonra gördügü bir rüya Bilâl’i yine Medine’ye sevkedecekti. Rasûlullah ona uyku âleminde “Beni ziyaret etmeyecek misin?” demisti. Uyanir uyanmaz yola çikmaya hazirlandi. Medine’de Ravza-i mutahharanin yaninda Hz. Peygamber ile geçirdigi günleri düsünerek gözyaslari akitiyordu. Kendisini Hz. Hasan ile Hüseyin gördü. Hâtiralari daha bir tazelendi. Fecir vakti ondan ezan okumasini rica ettiler. Medine’de Rasûlullah’tan sonra hiç ezan okumamisti. Rasûlullah’in “Kalk Bilâl, ezan oku” emrini almaya öylesine alismisti ki, ondan sonra ezan okumaya yüregi dayanamiyordu.Son olarak Medine’de ezan okumaya karar verdi. Sabah ezani için Mescid’in damina çikti. Etrafa bakindi. Gördükleri ,yine o günleri bütün canliligiyla gözünün önüne getirdi. Onun tekbirlerini duyan Medineliler yerlerinden firlamis, ezani dinlemeye baslamislardi. Dag tas âdeta Rasûlullah’in hasretiyle tutusmustu. Birinci sehadetten sonra, insanlar kadin erkek, genç ihtiyar, “Rasûlullah mi geldi?” diyerek hasretle sokaklara dökülmüslerdi.