Günümüz insani; hazza dayali, geçici mutluluklara yönelmekte ve mutlu olmak isterken daha da mutsuz olmaktadir. Gerçekte insanin mutsuzlugunun asil nedeni, sükredememesi, önüne geçemedigi doyumsuzlugudur. Bugün, sokaktaki insanlara “mutlu musunuz?” sorusunu yönelttigimizde, öncelikle sahip olup olmadiklarinin matematiksel hesabina girismeleri, ancak zihinsel bir muhasebenin sonucunda mutluluguna karar vermeleri de insanin somut sahipteliklerine atfettigi önemi gözler önüne sermektedir. Modernizmi doguran, endüstriyel süreçle birlikte gelisen bu bakis açisi, insanlarin “sahip olma” duygusunu gelistirmis, “yeteri kadarini almayi” degil, “hepsine sahip olma” istegini körüklemistir. Mutluluga ulasmanin zor olmasinin en önemli nedeni de insanlarin tatmin olmaya ve sükretmeye olan uzakligidir. Sükür ve minnettarlik, dostlugun ve uygarligin gelismesine olumlu bir katki saglayarak, insanin iyi olusunu yükseltmektedir. Bu yüzden, sükrün ve minnettarligin olmadigi bir hayat; anlik, tekil ve artmayan bir mutluluktur.Sükretmek, bir iyilikseverlik hareketidir ve modern dünyanin bu aydinlik ve gülümseyen iyilik hareketine günden güne ihtiyaci daha çok artmaktadir.