Zerdeşt Wıha Ferman Kir Agahî
Zerdeşt di sî saliya xwe de dev ji welatê xwe û gola welatê xwe berda û derket çiyê. Li wir, deh sal li ser hev, bê acizî û canzerî li giyana xwe guhdarî kir. Lê axirî di dilê xwe de bi guhertinekê hesiya. Rojekê di berbanga sibê de rabû, berê xwe da rojê û wiha bangî wê kir: “Ey stêrka mezin, eger tiştekî te yê ku tu roniya xwe bidê tunebûya, gelo dê dilşadiya bimana! Ev deh sal in ku tu şewqa xwe didî vir, şikefta min. Eger ez, teyrê min û marê min em nebûna, tuyê ji ronahî û riya xwe bêzar bibûya. Lê her sibê em li benda te man. Me zêdehiya ronahiya te girt û me ji ber vê te evrand. Binêre; ez, wekî mozên bi kewaran hinguv komkirî ji zanatiya xwe bêzar bûme; hewcedarî wan destan im ku dirêjî wî bikin. Ez dixwazim hetanî ku di nava însanan de jîr bi dînîtiya xwe û xizan bi dewlemendiya xwe ve careke din jî şu bibe, xelatên xwe par ve bikin. Ji bo vê divê ez dakevim kûrahiya stêrka comerd, çawa ku tu êvaran dadikevî pişta behrê û ronahiya dibî dinya xwarê, divê ez jî wekî te, dakevim nava însanên ku ez dixwazim herim nava wan. Ey, têrçavê ku dilşadiya herî mezin jî bê dexesî dibîne, min bievrîne. Piyaleya ku dixwaze bifûre bievrîne ku jê av wekî zêr biherike û çirûskên dilşadiyê li her derê bigerîne. Binêre, ev piyaleya dîsa dixwaze vala be û Zerdeşt dîsa dixwaze bibe însan. Bi vî awayî daketina Zerdeşt dest pê kir… Ax, di dinê de ji dînîtîya dilşewatan mezintir dînîtî li ku heye? Û di dinê de çi heye ku ji jana dînîtîya dilşewatan mezintir jan daye? Xwelî li ser wan be ku hez dikin û li ser dilovanîya xwe bilind nabin! Rojek şeytan ji min re wiha got: “Dojeha Yezdan jî heye, ew evîna wî ya ji bo însanan e.” Rojên han jî min jê ev gotin bihîst: “Yezdan mir, Yezdan ji ber dilşewatîya xwe ya ji bo însanan mir.
