Bir pencereden izlenen simdiki zaman, öteki pencerenin önünden geçerken degisiyor, Kambur’da ilk gün son güne dönüserek akip gidiyor. Necati Tosuner’in bu kitabinda anlattigi öyküler çekinerek, gizlenerek, kaçarak, umuda dair bir küçük çikis yapamadan yasamanin öyküleri… Yilginlik içinde oyalanirken yine de umut bilinmedik bir yerden çikip geliyor, satirlara yerlesiyor. Ama umutla simartilmayi isteyen kisi, kendini durmaksizin yaniltan umuttan da bunaliyor…Ortalikta yaygin ve yapiskan dolasan umudu görüyorum. Ispirto kokusu gibi mavi. Sariyor. Korkuyorum. Söyle, beni yaniltmadigin oldu mu hiç? Diyorum, bulasmayayim. Birakmiyor. Ben ürktükçe inatlasirmis gibi, sariyor. Hani, beni aramissin, iste, umut… Bakmissin, tas duvarda bir tutam dal yesillenmis. Bir cami avlusunda, yüksekte ve oymalar arasinda, umut da öyle yesillenir. Hiç ummadigin bir yerde ve anda… Ama, ben bu isten usandim, umut yesertmeyi biraktim artik. Erken soluyor. Doyamadan. Ve kaliyorsun kendi basina, –hiç de hos sey degil dogrusu. Bir bayginlik gibi basiyor umutsuzluk. Eziyor. Bende ezilecek ne kaldi? Eziyor.Necati Tosuner, yasami sadece katlanarak sürdürmenin nasil bir kamburluk oldugunu anlattigi öykülerden “Iki Gün”le TRT Öykü Basari Ödülü’nü de kazandi…