Nurdan sessiz ve sakin bir sekilde dinlerken Manas’in konusmalarini, gözlerini uzaklara dikti. “Keskeli cümleleri kur Müslüman Çocuk!” dedi, “Gerçekten çok ihtiyacim var o cümlelere.” Bazen düsünmeden edemiyorum. Olanlara egilmek yerine mücadele etseydim belki de bu yasananlar daha farkli yasanacakti. Iste o zaman bazen, ‘Keske!..’ diyorum, ‘Acaba insan kendi kaderini kendi mi yaziyor?’ diye hayiflaniyorum akip giden yillarima.” Nurdan’in gözleri nemlenmisti. “Bizimki!” dedi, “Sevgi degil demek yanlis da degil dogru da degil. Ama senin bana duydugun hislerin ask olmadigi kesin Müslüman Çocuk. Eger sen gerçekten âsik olsaydin, ‘Yok beni kabul edersen gelirim giderim.’ diye konusmazdin, dogrudan yapardin yapacagini. Hos böyle bir beklentim de yok ama anlayasin diye söylüyorum. Gerçek askta sart surt olmaz. Gerçek âsiklar atarlar kendilerini atese, ‘Gül bahçesi mi, ates çemberi mi?’ diye hesap yapmazlar, düsünmezler. O zaman diyeceksin ki neydi olanlar, onca yasananlar? Aliskanlikti Manas, aliskanlik! Ama öyle laf ola beri gele cinsinden degil. Alkol gibi, sigara gibi, uyusturucu gibi, Birakmak istersin ama vazgeçemezsin iste onun gibi. Bizimkisi tutkulu aliskanlik oldugu için zarar verdi. Yanlis biliyorsun Manas! Ask zarar vermez, ilk baslangiçta öyle zannedilir ama degil. Çünkü hakiki âsik kendini yakar da karsisindakini yakmaya asla kiyamaz. O zaman geriye bir tek sey kaliyor Müslüman Çocuk, ‘Dostluk!’ Biz her ikimiz aliskanligimizi dostluga çeviremedik, basaramadik. Ben simdi sana desem ki, ‘Birak yasananlari geride, isine gücüne bak.’ Sen de ben de biliyoruz ki, bu artik mümkün degil. O zaman geriye sadece dost olmak kaliyor. Dostlugun kimseye zarari dokunmaz Manas!”